Po śmierci ciężarnej Doroty posłanka napisała „Lekarze, przestańcie nas zabijać”. A kobiety znów wyszły na ulice

Śmierć w szpitalu

Ciężarna Dorota Lalik zmarła, bo lekarze nie reagowali na rozwijającą się sepsę. Po odejściu wód płodowych kazali jej leżeć z nogami do góry, "być może wody powrócą", mamili - nie reagując na to, że kobieta czuje się coraz gorzej wskutek rozwijającej się infekcji. A wcześniej wprowadzili pacjentkę w błąd. Po wiadomościach o jej śmierci inne ciężarne kobiety w szpitalach zaczęły się bać, że i one umrą w otoczeniu lekarzy i pielęgniarek. 

Roksana z Bydgoszczy leżała trzy tygodnie z nieodwracalnie uszkodzonym płodem. Zgłosiła się do Aborcyjnego Dream Teamu i to pewnie uratowało jej życie. Posłanka Katarzyna Kotula napisała wtedy na Twitterze: "Dorota nie żyje, bo lekarze patrzyli, jak umiera. Drodzy lekarze i drogie lekarki - przestańcie nas zabijać!".

Ogólnopolska Izba Lekarzy domagała się przeprosin i zapowiedziała kroki prawne. Oświadczenie wydało też Polskie Towarzystwo Ginekologów i Położników: „Szkalowanie nas, burzenie autorytetu, bezpodstawne oskarżenia prowadzą do strat, które mogą bezpowrotnie zniszczyć relacje lekarz – pacjent (...) Stoimy na stanowisku, że obecnie prowadzona kampania przedwczesnych osądów nosi znamiona linczu publicznego."

To nie my, to oni

Lekarze oraz główna partia opozycjna w Polsce twierdzą, że to wszystko wina PiS-u, PiS oskarża lekarzy. Aborcyjny Dream Team także wskazuje lekarzy i wytyka im butę i nieuctwo. Wszyscy znamy skutki zaostrzenia i tak drakońskiego prawa w 2020, ale niektóre z nas pamiętają oszukane pacjentki prof. Chazana, co tak bardzo ratował życie, że żadna stacja telewizyjna nie odważyła się w 2014 roku pokazać dziecka, które zmarło siedem dni po urodzeniu. Ciężarna Agata Lamczak zmarła na sepsę w 2003, bo na powikłania zapalenia jelita grubego lekarze podali tylko paracetamol i doradzili, żeby "martwiła się o brzuch, a nie d**ę". Ofiar było więcej.

Pierwszy protest był już w 1992

Marsze i protesty przeciwko zakazowi aborcji organizowane są w Polsce od 1992, kiedy 74% Polaków opowiedziało się za referendum w tej sprawie, a społeczne przyzwolenie na przerwanie ciąży było podobnie wysokie. Głos Polaków zignorowano, prawa kobiet sprzedano za przychylność Kościoła i uchwalono „kompromis”, czyli zakaz aborcji z trzema wyjątkami.

Później wielokrotnie grano nim politycznie, aż liberalni publicyści nauczyli się kpić z aktywistek, że te dają się nabierać, bo przecież w groźbach zaostrzenia prawa na pewno chodzi o „przykrycie” jakiegoś przekrętu władzy. W międzyczasie dorosło nowe pokolenie kobiet, zakaz spowszechniał, kto nie chciał mieć dzieci jakoś sobie radził – lub nie. Ale kiedy Trybunał wydał niesławne rozporządzenie, przeraziły się nawet te kobiety, które chciały mieć dzieci.

Ustawa o planowaniu rodziny z 1993 roku

A wszystko wynika z jednego aktu prawnego. Ustawę o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży uchwalono 7 stycznia 1993, a weszła w życie 14 marca 1993. Wygląda na to, że działa horoskop uchwalenia.