Niezwykły świat

Imiona odróżniają nas od innych i określają, kim jesteśmy. Imię to odbicie naszej duszy

Imię wpływa na to, jaki mamy charakter i usposobienie - i potwierdzają to badania. Dlaczego tak się dzieje? Noszący to samo imię mają podobne cechy, ponieważ wiążą się z nim określone stereotypy. Czy więc Anny są towarzyskie, a Magdaleny oddanymi przyjaciółkami?

– Mam dwuczłonowe imię Anna Laura. W domu mówili do mnie Anna. Potem, mieszkając już w Polsce, bo urodziłam się w Austrii, używałam tego drugiego

– wyznaje aktorka Laura Breszka. Dla niej Ania i Laura to energetycznie dwie różne osoby. Pierwsze imię wiąże się z młodością, drugie dodaje jej siły.

– To jakaś magia, bo gdy piszę „Laura Breszka”, czuję się dobrze, ale mogłoby być lepiej. To się zmienia, gdy dopisuję „A” obok mojego drugiego imienia: A. Laura (Anna Laura). Wtedy staję się naładowana dobrą energią

– tłumaczy aktorka. Moc imienia to jednak nie magia. Ono jest odzwierciedleniem naszej duszy i może dużo powiedzieć o osobowości tego, kto je nosi.

Imię to obraz duszy

– Bardzo lubię moje imię i jestem z nim bardzo związana, chociaż wiem, że jest jednym z najpopularniejszych na świecie

– mówi Anna Jurksztowicz, piosenkarka i producentka muzyczna. Imię wpływa na to, jaki mamy charakter i usposobienie. Potwierdzają to badania psychologiczne przeprowadzone m.in. przez dr Krystynę Doroszewicz ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Dlaczego tak się dzieje? Noszący to samo imię mają podobne cechy charakteru, ponieważ wiążą się z nim określone stereotypy.

Jaka więc jest Anna? To osoba błyskotliwa, wrażliwa i pełna kreatywności. W miłości chciałaby partnera, który zapewniłby jej stabilność nie tylko emocjonalną, ale i finansową. Sprawdza się jako żona i matka, ceni sobie komfort i wygodę. Jest miła i ma wielu przyjaciół. Tyle możemy wyczytać z charakterystyki imienia Anna. Sporo w tym prawdy, bo w środowisku artystycznym słynne są spotkania towarzyskie w domu Anny Jurksztowicz, podczas których stoły uginają się od przysmaków przygotowanych przez gospodynię.

Przykładem, jak imię współgra z osobowością, jest również Magdalena Zawadzka. Aktorka przeanalizowała opis swojego imienia i w pełni się z tym zgadza:

– Magdalena potrafi rozwiązać zawiłe problemy i znaleźć wyjście z kłopotliwej sytuacji. Bywa impulsywna, i to może zrażać do niej ludzi. Jednak gdy ktoś się do niej przekona, odnajdzie w Magdzie wierną i oddaną przyjaciółkę, która zawsze pomoże. Jest też zmysłową, ale i zaborczą kobietą. Poszukuje miłości pełnej, żywej i gorącej. – Ten skrócony opis idealnie do mnie pasuje.

Nawiemy go Wojsław, będzie wojownikiem

Według biblijnej Księgi Rodzaju, imiona pierwszych ludzi to Adam i Ewa. Hebrajski Adam oznacza człowieka i rodzaj ludzki, a Ewa – dająca życie. Przed wiekami imiona odzwierciedlały cechę danego człowieka, która go wyróżniała, np.: Rufus oznacza „rudowłosy”. Rodzice nadawali też takie imiona, które miały ukierunkować tego, kto je nosił – Wojsław, czyli ten, który będzie sławnym wojownikiem. Albo dawały ochronę. Anzelm np. był strzeżony przez Azów, czyli bóstwa skandynawskie.

Zobacz też:

W czasach słowiańskich, kiedy chłopiec skończył 7 lat, przechodził spod opieki matki pod pieczę ojca, który wychowywał go na mężczyznę. Wtedy dziecku obcinano długie włosy i nadawano mu właściwe imię, którym posługiwał się do końca życia. U dziewczynek ścięcie włosów było symboliczne albo w ogóle tego nie robiono. W końcu długie włosy stanowiły symbol panieństwa i do strzyżenia dochodziło dopiero w chwili zamążpójścia.

Dzieciom, które nie ukończyły 7. roku życia, nadawano imiona zastępcze o negatywnym zabarwieniu. Żeby oszukać złe moce. No bo jakie licho pokusiłoby się o zabranie pociech nazywanych: Niemoj, Nieluba lub Niedobry. Do XII wieku człowieka określano tylko jednym słowem.

Potem do imienia dodawano przydomek, np. Janko z Bogdańca albo Bolesław Śmiały. We wczesnym średniowieczu powstały imiona nawiązujące do chrześcijaństwa, takie jak: Teodor, czyli „dany od Boga”, albo Bogusław – „sławiący Boga”.

Skąd imię twoje? Od świętego lub przodka

Jednym z najważniejszych źródeł, dzięki któremu można się zapoznać z dawnymi imionami słowiańskimi, jest „Bulla gnieźnieńska” z 1136 r., wystawiona przez papieża Innocentego II. Wymienione są tam: Dziurzewic, Mysłak, Sirak, Sławosz, Rus, Suł, Białowąs, Witosza, Pęcisz, Smarsk, Miłoch, Kraik, Niegłos, Koniusz, Dał (lub Dal), Marłek, Krzyż, Pozdziech, Smogorz, Domk, Dygoma (lub Dzigoma), Kobyłka, Parzech, Kłobuczek, Pępik, Kędzierza.

W połowie XVI wieku, na soborze trydenckim, zabroniono jednak używania imion innych niż te pochodzące od świętych. W ten sposób większość dawnych słowiańskich imion przepadła w mrokach historii. Dzieciom zaczęto nadawać imię, z którym „przyszły na świat”. W zależności od dnia urodzin, wybierano świętego chrześcijańskiego patronującego tej dacie.

Przyjęła się też tradycja obdarowywania syna bądź córki imieniem przodków: dziadków lub rodziców. Tak było w przypadku Zofii Czernickiej, prezenterki telewizyjnej i konferansjerki.

– Jestem bardzo przywiązana do swojego imienia, bo dostałam je po mojej babci od strony taty, której nigdy nie poznałam. Zmarła w czasie drugiej wojny światowej, w 1945 r., była wspaniałą, dzielną hrabiną Mianowską, herbu Ślepowron: Zofia Stalone-Dobrzańska po mężu, i ja tak się nazywam z domu

– zdradza Zofia Czernicka.

Imię Zofia niesie za sobą olbrzymi ładunek energetyczny. Wywodzi się z języka greckiego i oznacza mądrość. Wg tradycji chrześcijańskiej, święta Zofia miała trzy córki: Wiarę, Nadzieję i Miłość, i tymi wartościami prezenterka kieruje się przez całe życie.

W czasach saskich wśród szlachty polskiej upowszechnił się zwyczaj nadawania dzieciom dwóch, a czasem i trzech imion, głównie świętych. Tradycja ta utrzymała się do dziś, bo wielu z nas dostaje dwa imiona, w tym jedno świętego patrona. Tak jest w przypadku Anny Jurksztowicz:

– Na drugie imię mam Małgorzata i czasem go używam. Co ciekawe, moja mama nigdy nie mówiła do mnie Aniu, tylko Małgosiu.

Celebrowanie świętych i obchody imienin

Kościół katolicki do dziś obchodzi imieniny swoich świętych. Odprawia się mszę, organizuje procesję czy odpusty. W Poznaniu na przykład hucznie świętuje się imieniny ulicy Święty Marcin. Co roku 11 listopada wielki korowód przemierza centrum miasta. Występują w nim przebrany Święty Marcin, kobiety w strojach bamberek (osadniczek z Niemiec), zespoły taneczne, kuglarze, a pod zamkiem sprzedawane są rogale świętomarcińskie.

Imieniny obchodzi się też w rodzinach. Tradycja ta była żywa zwłaszcza w czasach PRL-u i niektórzy wciąż jej przestrzegają.

– Imieniny są dla mnie bardzo ważne. Obchodzę je 15 maja i wtedy zapraszam wszystkich, którzy są mi bliscy. Prowadzę dom otwarty. Kiedyś goście schodzili się praktycznie przez całą noc, bo jedni skończyli spektakl i przyjeżdżali wieczorem, ale byli i tacy, którzy pojawiali się dopiero nad ranem, bo mieli nocne zdjęcia na planie

– mówi Zofia Czernicka.

Maj to również miesiąc Magdaleny.

– Imieniny mam 29 maja, i to jest cudowny czas, bo wszystko kwitnie. Kiedy znajomi dzwonili, zapraszałam ich na 5 o`clock i gościłam czymś słodkim. Zawsze wtedy robiliśmy sobie zdjęcia, które teraz są dla mnie cenną pamiątką

– wspomina aktorka Magda Zawadzka.

Czy więc imię ma wpływ na nasze życie? Jak najbardziej! To ono nas wyróżnia i wg dawnych wierzeń wyznacza naszą rolę we wszechświecie. Zawarte są w nim określone informacje, a przez to, jak odbierają je inni ludzie, może sprzyjać naszemu sukcesowi. Celebrujmy więc dzień naszych imienin i potęgujmy magię imienia.

Na zdrowie!

Polskie imiona dawniej i dziś

W Polsce wg statystyk najpopularniejsze imiona dla dziewczynek to: Maja, Zofia, Zuzanna, Hanna, Laura, Julia, Oliwia, Pola, Alicja.

Dla chłopców zaś: Nikodem, Jan, Aleksander, Antoni, Franciszek, Leon, Ignacy, Jakub, Stanisław.

Dla porównania, sto lat wcześniej wybierano najczęściej imiona: Marianna, Helena, Maria, Zofia, Janina, Anna, Stanisława, Jadwiga, Stefania i Józefa, a dla chłopców: Jan, Stanisław, Józef, Władysław, Franciszek, Antoni, Stefan, Kazimierz, Tadeusz i Wacław.

tekst: Aldona Wleklak
fot. shutterstock